In het magazine van Hematon, de patiëntenorganisatie wat betreft bloedkanker, lymfklierkanker en stamceltransplantatie, staat een rubriek, die ik erg leuk en herkenbaar vind.
Het zit zo. Als mijn nichtje, jaren geleden, vertelde over de mensen die haar zoon begeleidden in een periode waarin hij veel zorg nodig had, liep ik weleens vast. Ik kon al die namen en functies niet meer uit elkaar houden en op een gegeven moment onstond de term: team Koen. Als er dan weer een nieuwe naam voorbij kwam en de vraagtekens bij mij verschenen, hoefde mijn nichtje alleen maar te zeggen, die is van Team Koen en dan was de context duidelijk.
Ik kon bij wijze van spreke de mensen om mijn achterneefje zien; aanmoedigend, overleggend, helpend, luisterend, activerend en natuurlijk juichend als er mijlpalen bereikt werden. Uiteraard met t-shirts, vlaggetjes, hoodies en petjes waarop Team Koen stond gedrukt. Toen ik zelf ziek werd in 2016 ontstond haast vanzelf Team Rosan. Door de jaren wisselde de samenstelling, maar de vaste waarden bleven paraat.
En niet door mij, maar wel met dit gegeven heeft Hematon nu de rubriek gemaakt die ik zo leuk en herkenbaar vind: Mijn team. Het is een groepsfoto van mensen die elkaar anders nooit in deze samenstelling zouden treffen, wat al bijzonder op zich is.
De herkenning zit hem niet alleen in het team- aspect, maar ook in andere dingen. Uiteraard staan er gezinsleden op de foto die dag en nacht klaarstonden. Maar ook die ene vriendin die veel belangrijker voor je werd. En die zuster die van alle fijne verpleegkundigen, toch de allerfijnste was. En bij wijze van spreke de verpleegkundige die bij het bloedprikken altijd in een keer raak zit. Of de fysio die je er op moeilijke momenten altijd doorheen hielp. De vriend die vaak taxichauffeur was. Degene die vaak een kaartje stuurde. Ook de psycholoog van het HDI die je verzekerde dat je uit het zwarte gat zou klimmen. Of die oom die iets voor je bestelde zodat je picc-lijn droog bleef bij ht douchen. Het nichtje dat je chemo-mutsjes maakte. Noem ze maar op.
Het geeft ook het tegenstrijdige weer van ziekzijn en herstellen, dat een ontzettend eenzaam aspect bevat en aan de andere kanten waren er momenten waarin ik mij meer gedragen, gesteund en geliefd voelde dan ooit tevoren.
PS1: Over de verpleegkundige die altijd in één keer raak zit. Vraag hoe ze heten, dan kun je er de volgende keer naar vragen als het bloedprikken niet lukt.
PS2: Als je kanker hebt, bekijk dan of eenlidmaatschap van een patiëntenorganisatie iets voor je is. Ik vind het een pré vanwege de extra info over mijn type kanker en lotgenotengroep op Facebook. Maar ze hebben vaak meer te bieden.
Rosan in Remissie 