Twee werelden

Een poosje terug hoorde ik iemand die doof is, zeggen op tv: “It’s such a joy being deaf.” Als horende kan ik mij daar niks bij voorstellen. Bij doof zijn of bij dat het een ‘joy’ kan zijn. Later zag ik een stukje online waarin andere dove mensen dat beaamden.

Misschien niet altijd het doof zijn opzich, wel de verbondenheid die ze voelden met lotgenoten, de uitdagingen die ze overwonnen, een eigen taal, de hacks en de dovencultuur. Een eigen wereld, ook door gebarentaal. Iets wat van hun was, wat je alleen kent als je niet of amper kunt horen.

Nou weet ik niet of er een ‘kankercultuur’ is en of je dat überhaupt zo zou willen noemen. Er zijn echter issues die ik liever of makkelijker aankaart bij een lotgenoot omdat het makkelijker communiceert vanwege de herkenning en ervaring. Weinig woorden nodig.

Hoewel kanker veel afpakte, kreeg ik ook veel: begrip, erkenning, ruimte voor mijn tempo, steun mogen krijgen en support kunnen teruggeven, vreugde en verdriet. Dat kreeg ik in mijn gewone wereld, maar door de gemene deler kanker, ook via een extra community die ik nu niet kan missen.

Uiteraard ben ik in dit #levennakanker onderdeel van de maatschappij,  participeer ik naar vermogen in de samenleving. Ik wil niet met mijn eendje op een eiland zitten. Nou ja, soms wel, voor de rust. Sommige aspecten van de samenleving zijn echter niet meer voor mij. Mensen in de gewone wereld gaan zo snel en doen zo veel! Daar hoor ik niet altijd meer bij ofzo.