Kruik

Ga ik over zoiets als een kruik schrijven? Yep.
Afgelopen weekend heb ik mijn kruikje in de kliko gedaan, want hij was lek. Grappig dat ik daar steeds aan moet denken dat hij daar nu ligt, want het is gewoon een kruik, een gebruiksvoorwerp. Maar de afgelopen 7 jaar gebruikte ik die dag en nacht. Daarvoor had ik hem al jaren, hij kwam bij mijn oma vandaan meen ik. Tijdens het werk (ik werkte vaak vanuit huis) had ik hem vaak in mijn rug als het lange zitten achter de laptop begon op te spelen.

De laatste jaren lag deze kruik ook vaak in bed, want als de R in de maand is, steevast koude voeten. Ik neem hem mee als ik ergens anders slaap, want dan ben ik vermoeider en is een kruik fijn. Of als het mijn dag niet is, dan ook altijd een kruik in mijn rug als ik bankhang. En als het mijn dag wel is dan eigenlijk ook.

Soms denk ik, zal ik hem uit de kliko halen en bewaren. Je raakt toch gehecht aan iets dat zo lang en trouw dienst doet. Hebben jullie zo’n gebruiksvoorwerp waar je moeilijk afstand van kan doen, ook al is het stuk?

Opgescheept

Jaren geleden waren er vage plannen dat ik met een groepje op vakantie zou gaan. Geen wereldreis, gewoon een weekje weg in een huisje. Het was in mijn #levennakanker. Ik realiseerde dat ik niet met elk uitje mee zou kunnen gaan, want nooit een volle batterij. Voor mezelf vond ik dat niet erg, en het leek mij niet onoverkomelijk voor de rest.

Per ongeluk hoorde ik een telefoongesprek wat daarover ging. “Maar dan zitten we met Rosan opgescheept, daar heb ik geen zin in.”

Je begrijpt, die vakantie maakte ik niet mee. Het was niet zo dat het voor die persoon de eerste en enigste vakantie in jaren zou zijn, misschien begreep ik dan makkelijker. In die circa zeven jaar na mijn diagnose voelde ik mij nooit zo benadeeld en buiten spel gezet als op dat moment.

Ik denk dat het lastig kan zijn voor de mensen om mij heen dat ik niet meer de Rosan van vroeger ben. Spontane akties ben ik geen fan meer van. Lang, ver of vaak weg, dan graag een aanvraag in drievoud zodat ik het kan plannen en indelen. Graag niet te veel prikkels en als ik aangeef naar huis te willen, dan zeg ik dat niet voor de lol.

Mensen om mij heen zullen best weleens teleurgesteld zijn als er plannen veranderd of afgelast worden. Meestal ervaar ik weinig strubbelingen. Het voelt alsof ze er net als ik, door de jaren heen mee hebben leren leven. We balen even, soms wat langer en dan kijken we wanneer het wel kan.

Niemand geeft mij het gevoel dat ze met mij opgescheept zitten omdat ik minder flexibel en energiek ben dan vroeger. Behalve die ene.