Vorige week had ik het twee keer: the day after. En ik moet zeggen, ik ben nog steeds geen fan. Stiekem voelt het als een straf omdat je een zeer leuke, wel ingecalculeerde, erg intensieve dag had. Dat ik weer een paar uur het gevoel had, dat ik ‘normaal’ was. En dat mij dat zo veel positieve energie gaf dat ik die nacht niet wilde slapen. Omdat ik geen zin had om dat de volgende dag dan kwijt te zijn. Want dat gebeurde en ik kreeg er algehele moe- en brakheid voor terug. Dat geeft niet, dat ziekzijn gaat weg, de mooie herinneringen blijven. Het geeft wel, want het is gewoon echt niet fijn. Dus nagenieten en uitzieken, ontladen en opladen.
Rust zit in mijn ritme, is mijn redding. In deze tijd van het jaar vind ik het lastiger om genoeg rust te krijgen. Het warme weer kost extra energie. Dit Hollandse zomerweer van nu; rond de 20 graden met wat regen ligt mij beter. Waar de feestdagen vooral gezellig! moeten zijn, moet de zomer blijkbaar leuk! zijn.
Dat wil ik ook, maar ook rust en ritme, daar ga ik nu eenmaal goed op. Bovendien slaap ik later in dan normaal. Gemiddeld slaap ik minder. In de winter vind ik het minder vervelend om overdag op bed te liggen. Zomers kijk ik de wijzers van de klok vooruit, want buiten roept. Dus wat dat betreft kijk ik uit naar september, maar wat heb ik daar nu aan? Dus toch proberen om nu ontspanning te vinden. Yoga weer opgepakt. Vaker fietsen, dat is ontspanning door inspanning. En verder maar gewoon genieten van wat er is.
Voor kanker kwam ik niet regelmatig in het ziekenhuis, alleen voor ditjes en datjes. Dus als de persoon prima zijn werk deed, echter de manier waarop minder, dan deed ik daar niks mee. Ik had een tandarts die ik slecht verstond en niet prettig vond. Op een gegeven moment liet ik de afspraken maar lopen, ik had nooit ergens last van.
Op een gegeven moment wel en toen kwam chemo erover, dat vindt je gebit echt niet fijn. Dus de laatste zeven jaar heb ik een aantal kaakchirurgen en tandartsen leren kennen hier in het noorden. Wachtlijsten checken loont, die van kaakchirurgie in Assen was korter dan in mijn ziekenhuis. De procedures bleken ook sneller en met minder pijn. Voorheen zou ik trouw aan mijn oude ziekenhuis blijven, want praktischer qua afstand enzo. Nu kies ik voor comfortabel. Ik zie al tegen de behandeling en de overprikkeling op en zeker tegen de dagen daarna. Alle prikkels geven zo’n ‘lekkere’ nasleep.
Bij de nieuwe tandartsenpraktijk een paar tandartsen gehad, nu heb ik de ware gevonden. Altijd goed humeur en optimistisch, geen onnodig gedoe. Pas redde hij nog een kies van de slager. Ik spreek alleen nog maar af bij hem en echt, als hij weggaat ga ik met hem mee.
Toen ik nog chemo’s kreeg en geen piccline had, werd bloedprikken een klein drama. Als geen enkele vampier het lukte, dan riepen ze Frank. Daarna vroeg ik zelf of Frank er was. Frank to the resque. Iedereen blij, want normaliter vinden verpleegkundigen het ook geen feest als bloedprikken niet lukt.
Na de piccline was bloedprikken met betrekking tot de controles nog niet altijd een succes. Dus ging ik naar het ziekenhuis. Op die afdeling hebben ze meer mensen. Dat was sowieso beter dan ’s ochtends vroeg naar de stampvolle huisartsenpost moeten waar ze een of twee vampieren hadden. Ik vroeg ook altijd de naam van degenen bij wie het wel in een keer raak is, handig voor de volgende keer. Had ook weleens het gevoel toen iemand mijn bloed af wilde nemen, dat gaat jou niet lukken. En dat was ook zo, heel vreemd.
Ik wilde onlangs iets aankaarten bij mijn huisarts over iemand in de praktijk waarbij ik kwam voor controles. Waar gehakt wordt vallen spaanders, maar als iemand fouten maakt en ze niet op wil lossen of geen excuses aanbiedt, dat irriteert. Afspraken kosten mij energie en ik wil geen onnodig gedoe eromheen. Nu gaat ze met pensioen, ook een oplossing. Bij een psychologische instelling gespecialiseerd in oncologie weigerde ik een traject omdat bij de intake bleek dat ze niet de expertise hadden waar ik en mijn revalidatie-arts om vroegen. Ze deden bovendien niks met de info uit de verwijzingsbrief. Vroeger zou ik zoiets geprobeerd hebben om te zien waar het schip strandde.
Ik wil gewoon met een goed gevoel een behandeling, klein of groot, ondergaan. Bij het vaccineren ben ik weleens weggegaan omdat een vrijwilliger mij zo respectloos behandelde. Dan wil ik daar niet meer zijn, wetende dat ik sowieso na die vaccinatie een week ziek ben. Dat is al vervelend genoeg, alles eromheen wil ik graag ontspannen en goed laten verlopen.
Een half jaar geleden schreef ik dat 2023 voor mij in het teken zou staan van Rust en Overzicht.
Ik kan niet zeggen dat dat als doel al bereikt is, wel dat er bewust aan gewerkt wordt. Of mee geleefd wordt. Het blijkt een thema wat op veel gebieden toe te passen is.
Zo hebben we al heel wat keren spullen naar de kringloop en de stort gebracht. En van wat projecten afscheid genomen. We hadden in de schuur nog spullen liggen waar we ooit wat leuks van zouden maken. Het kwam er niet van en op een gegeven moment had ik er geen zin meer in. Nu mag iemand anders zich erop uitleven. Dat soort dingen dus. Wat je niet meer hebt, hoef je niet meer schoon te maken en op te ruimen.
Online was ik ook aan meer overzicht en rust toe. Op insta had ik volgers met alleen namen en nummers, zonder content of heel weinig. Weg ermee. Ik ben ook gaan schrappen in wat ik zelf volg. Accounts waarop al jaren niks gepost is, tja. Mezelf uitschrijven van nieuwsbrieven ook zoiets, minder inkomend in mijn mailboxen.
Als je een uitdaging qua energie hebt, dan heb je vaak het gevoel dat je achter de feiten aanloopt, dat dingen zich opstapelen. Als ik per maand een lijstje maakt van wat ik wil of moet doen, komen er ook onafgeronde projecten van de vorige maand mee. Zo blijf je eeuwig to do-lijstjes maken en dat werkt ook niet motiverend. Ik ondervang het enigszins door vaste taken op vaste dagen te plannen. Zelfs op een mindere dag gebeurt er meestal dan wel wat. En ik leg ook niet de hele week vast in taken per dagdeel, dan vergeet ik te luisteren naar mijn lichaam.
Zo is ook dit weer balanceren tussen wat het hoofd wil en wat het lichaam kan en het hart verlangt, what else is new?
Elke keer als ik op station Zwolle moet overstappen en de piano zie in de tunnel denk ik aan een van de bijzonderste momenten uit mijn leven na kanker. Het was februari 2019. Mijn beste vriendin was plotseling in Nederland vanwege familieomstandigheden.
Ze verwachtte niet dat we konden afspreken, opeens kwam daar toch een appje op donderdag: “Kun je morgen?”
Jaaaaa!
Dus wij in Utrecht weer ervaren dat we binnen een milliseconde doorgaan waar we waren gebleven en natuurlijk altijd een bitterzoet afscheid. Op de terugreis moest ik overstappen of zelfs uitstappen vanwege stremming, ik weet het niet meer. Wel dat ik de trap afliep en mij compleet voelde. Alsof drie Rosans, die van voor, tijdens en na kanker samenvloeiden.
Het was heel apart. Ik dacht met de diagnose dat een deel van mijn leven op pauze stond en dat dat met in remissie zijn weer ingevuld zou worden met mijn leven zoals ik het kende, weliswaar met een extra stukje bagage.
Je weet eigenlijk niet dat je op dat moment van de diagnose van een stuk Rosan afscheid neemt. En dat je er nieuwe stukjes Rosan bij komen. Toen ik die trap afliep was ik zo blij dat ik ruimte had qua energie om op donderdag impulsief te beslissen dat ik vrijdag een fijne, maar intensieve dag zou hebben. Hiermee kan ik leven, dacht ik. Dat ik daarna ziek van de overprikkeling en drukte werd het weekend, wist ik nog niet. Daarmee kan ik ook leven bleek, want dat doe ik al zeven jaar: laveren met niet elke dag is goed, maar in elke dag zit wel iets goeds. Met wie ik was en hoe ik nu ben en zal zijn, kan ik leven.
Rosan in Remissie 