Mijn chemo’s begonnen vijf jaar geleden in februari en eindigden in juli. Wat ik qua timing een erg fijne bijkomstigheid vond. Terwijl mijn leven op zijn kop stond, op een manier die ik toen nog niet helemaal kon overzien, ging ik zoals altijd van de winter, naar de lente en de zomer. Van donker naar licht. De wereld draaide door en ergens was dat heel geruststellend. Want toen mijn leven een andere wending nam, dartelde de aarde gewoon haar jaarlijkse rondje om de zon.
In mijn #levennakanker merkte ik veel sterker dan voorheen dat ik in het voorjaar een boost kreeg qua energie. Doordat het langer licht is vooral, maar ook door de hogere temperaturen. Elke dag 22 graden zou ideaal zijn. Zonnewarmte is zo lekker, mijn gewrichten worden soepeler, alles beweegt wat makkelijker. Het ene jaar boost het wat meer dan het andere, dit jaar merkte ik er tot voor kort nog weinig van.
Toen kwam juni. En die bracht eindelijk zon. Ik zet tot nu toe gemiddeld 1200 stappen per dag meer dan in mei. The boost is back!!!! En niet alleen ik, de tuin boost ook. Alles groeit, bloeit, ontluikt en ontwaakt. Hadden we tot voor kort een redelijk georganiseerde doch licht chaotische, maar lieflijke lentetuin met tulpen die maar bleven tulpen. Nu is die dan toch echt ontploft.
Planten die pas later hun groeispurt hebben, moeten we zoeken en bevrijden van overenthousiaste junibloeiers. Aan de rand bedreigen opkomende brandnetels van de buren de jonge seringen en kornoelje. En de vijver is bijna een binnenzwembad als de catalpa eenmaal aan de gang is.
Hier en daar hebben we (lees: mijn moeder. Ik ben slechts assistent) wat nieuws geplant. Komende tijd zal echter vooral snoeiwerk nodig zijn om alles in toom te houden. En eigenlijk hoop ik dat ook te doen met mijn activiteiten, snoeien en in toom houden. ‘Slow down, if you can’t go on’, zingt Douwe Bob.
Want hoe fijn het ook is om meer uit een dag te halen: zo’n grote sprong voorwaarts zoals die van mei naar juni geeft ook een unheimisch gevoel. Dat soort ontwikkelingen hebben meestal wel een prijs in #hetlevennakanker. Bovendien melden de ‘moetjes’ zich ook in grote getalen. Nu er weer wat extra energie is, moet blijkbaar alles wat er op de planning staat gebeuren. Moeten alle achterstanden worden weggewerkt. Alles wat niet kon, moet nu wel. Moet dit en moet dat, pfffff.
Dat maakt dat ik er minder van geniet. Die extra energie van nu voelt te onrustig, te veel adrenaline of wat daar dan ook verantwoordelijk voor is. Ik ben uit mijn ritme. Ik mis rust, mijn kaders, mijn structuren die ik kende, mijn grenzen; wetende dat er weer nieuwe komen waar ik tegenaan bots. Zelfs als het energie-technisch beter gaat, voelt het altijd niet goed. Zo zou het toch niet moeten zijn?
Rosan in Remissie 