Treetherapy

Hoewel ik er niet elke dag mee bezig ben, zijn er wel momenten dat ik terugdenk aan september, oktober 2016. Nu het een jaar later is wat vaker. Het was de periode waarin ik herstelde van Hodgkin en chemo’s, het liep echter heel anders dan ik verwachtte. Mijn manier van herstellen was afleiding zoeken in de vorm van werken en leuke dingen doen. ‘Ga leven’, zei mijn arts bovendien tegen mij in het ziekenhuis.

Te laat besefte ik dat mijn lichaam een andere vorm van herstel nodig had. Op het moment dat ik gas terugnam, had ik al te veel van mezelf gevraagd. Ik heb niet de behoefte om het er nu uitgebreid over te hebben, ik schreef er al veel over. Dat gevoel dat je van binnen doodgaat en al die tranen hebben echter veel indruk gemaakt. Het gevoel is aan de ene kant nog makkelijk op te roepen, aan de andere kant staat het toch ook verder van mij af omdat het nu beter gaat. Hoe lichaam en geest samenwerken weet ik niet precies, maar het verbaast mij enorm hoezeer ze elkaar beïnvloeden.

Neem zoiets simpels als wandelen in de natuur. Als ik vorig jaar mijn zware momenten had, ging ik vaak naar buiten om er letterlijk en figuurlijk uit te komen. Meestal korte stukjes hier in de omgeving en soms reden we naar een bos. Ik zie mezelf nog snikkend over het zandpad lopen. Mijn pet -die ik toen nog vaak droeg- naar voren trekkend als er een fietser voorbij kwam. Schoppend tegen steentjes, eikels, kastanjes, echt alles wat ik een rotschop kon geven zonder dat ik tenen zou breken (ik werd zuiniger op mijn lichaam 😜).

En als ik dan iets moois zag qua licht of vormen dan fotografeerde ik dat met mijn telefoon. Treetherapie noemde ik het. (Natuurfotografie vind ik sowieso boeiend. Toen ik in Utrecht bij een fotoclub zat, heb ik er een expo mee gevuld). Het wandelen of een fotomomentje kon mij vaak weer in een andere gemoedstoestand brengen omdat ik iets moois vast had kunnen leggen. En soms huilde ik weer verder. Dat was dan zo. Die tranen van uitputting bleven destijds maar komen.

Wandelen bleek door het jaar heen een makkelijke en voor mij haalbare, bovendien zelfstandige manier om te ontspannen, de zinnen te verzetten en om creatief bezig te zijn. Hoewel je het gevoel kan hebben dat je vast zit in hoofd, hart, geest of waar dan ook, wandelend kom je toch vooruit, bepaal je een richting en kom je altijd weer terug bij jezelf, bij je huis.

P.S. Als je mijn foto’s wilt zien…..ze staan op insta: rosanwilts
En paardenfoto’s staan op http://www.oypo.nl/rosanwilts