En door…

Het is nu echt herfst, het valt niet meer te verzachten met termen als ‘nazomer’ en ‘indian summer’. Eikels vallen nu ook uit bomen, de appeltaartbakreclames spat van al mijn schermpjes af en het zachte herfstlicht verleidt om fotografisch vastgelegd te worden. En zonder jas naar buiten. Brrr. Nee.

En, oh horror, de klok is teruggezet. (Jullie ook allemaal wakker tussen vier en vijf? Same here, het zij zo). De herfst doet bovendien zichzelf te kort om de uren daglicht te beperken zodat hij steeds minder kan stralen. En mij ook, want er is minder licht per dag om mijn stappenplan uit te voeren. Daar begon ik vorig jaar mee: https://rosaninremissie.wordpress.com/2017/11/11/stap-voor-stap/

Hoewel ik begon met het tellen van stappen en ging ik later over het bijhouden van minuten. In februari ben ik actief gaan fietsen (elektrisch en gewoon). Toen vond ik het makkelijker om wandelen en fietsen samen in minuten bij te houden. Het doel is 100 minuten per dag actief te zijn. Ooit. Maar ergens volgend jaar zou ook leuk zijn.

Het gemiddelde van september 2017 t/m augustus 2018 was: 38.58. De maand met laagste aantal actieve minuten was augustus (29). Volgens de app dan, want ik ben zeker zes keer op pad geweest om een hele dag te fotograferen, dus met camera maar zonder stappenteller. Januari en februari waren ook aan de lage kant, maar toen was ik veel ziek, dus dat had slechter gekund.

De grootste sprong maakte ik van augustus naar september (+15). Dat lage getal in augustus zat mij namelijk niet lekker. Juni was top (54), ik heb daar ook echt mijn best voor gedaan. Ik had weinig verplichtingen en doordat het lang licht was, loonde het om ’s avonds nog een rondje te gaan fietsen. Dat gaf echt voldoening.

Dit stappenplan staat hoog op mijn prioriteitenlijst van mijn dagindeling. Ik probeer elke dag wel iets te doen, al lukt het niet altijd door bijvoorbeeld malheur en ander ongemak. Of bijvoorbeeld do o r sociale activiteiten schiet dit er wel bij in, behalve als je nichtje uit Bennekom haar fiets op de auto laadt, naar Friesland rijdt om met mij hier een rondje te fietsen 💜. In het leven na kanker is het nog vaak òf in plaats van én. Maar ik heb heel sterk het gevoel dat het bewegen, hetzij fietsen of wandelen in de buitenlucht (treetherapy) https://rosaninremissie.wordpress.com/2017/10/01/treetherapy/ mij helpt vooruit te komen. Het is een van de weinige activiteiten die enigszins energie oplevert en niet alleen maar kost. Daarbij vind ik het echt luxe dat het zo rustig is en vaak hele wandelpaden, stukken hei of bos voor mezelf heb. Het is zo bijzonder.

Wat doen jullie qua beweging om te herstellen?

Treetherapy

Hoewel ik er niet elke dag mee bezig ben, zijn er wel momenten dat ik terugdenk aan september, oktober 2016. Nu het een jaar later is wat vaker. Het was de periode waarin ik herstelde van Hodgkin en chemo’s, het liep echter heel anders dan ik verwachtte. Mijn manier van herstellen was afleiding zoeken in de vorm van werken en leuke dingen doen. ‘Ga leven’, zei mijn arts bovendien tegen mij in het ziekenhuis.

Te laat besefte ik dat mijn lichaam een andere vorm van herstel nodig had. Op het moment dat ik gas terugnam, had ik al te veel van mezelf gevraagd. Ik heb niet de behoefte om het er nu uitgebreid over te hebben, ik schreef er al veel over. Dat gevoel dat je van binnen doodgaat en al die tranen hebben echter veel indruk gemaakt. Het gevoel is aan de ene kant nog makkelijk op te roepen, aan de andere kant staat het toch ook verder van mij af omdat het nu beter gaat. Hoe lichaam en geest samenwerken weet ik niet precies, maar het verbaast mij enorm hoezeer ze elkaar beïnvloeden.

Neem zoiets simpels als wandelen in de natuur. Als ik vorig jaar mijn zware momenten had, ging ik vaak naar buiten om er letterlijk en figuurlijk uit te komen. Meestal korte stukjes hier in de omgeving en soms reden we naar een bos. Ik zie mezelf nog snikkend over het zandpad lopen. Mijn pet -die ik toen nog vaak droeg- naar voren trekkend als er een fietser voorbij kwam. Schoppend tegen steentjes, eikels, kastanjes, echt alles wat ik een rotschop kon geven zonder dat ik tenen zou breken (ik werd zuiniger op mijn lichaam 😜).

En als ik dan iets moois zag qua licht of vormen dan fotografeerde ik dat met mijn telefoon. Treetherapie noemde ik het. (Natuurfotografie vind ik sowieso boeiend. Toen ik in Utrecht bij een fotoclub zat, heb ik er een expo mee gevuld). Het wandelen of een fotomomentje kon mij vaak weer in een andere gemoedstoestand brengen omdat ik iets moois vast had kunnen leggen. En soms huilde ik weer verder. Dat was dan zo. Die tranen van uitputting bleven destijds maar komen.

Wandelen bleek door het jaar heen een makkelijke en voor mij haalbare, bovendien zelfstandige manier om te ontspannen, de zinnen te verzetten en om creatief bezig te zijn. Hoewel je het gevoel kan hebben dat je vast zit in hoofd, hart, geest of waar dan ook, wandelend kom je toch vooruit, bepaal je een richting en kom je altijd weer terug bij jezelf, bij je huis.

P.S. Als je mijn foto’s wilt zien…..ze staan op insta: rosanwilts
En paardenfoto’s staan op http://www.oypo.nl/rosanwilts