Zwolle

Zwolle 》》

Elke keer als ik op station Zwolle moet overstappen en de piano zie in de tunnel denk ik aan een van de bijzonderste momenten uit mijn leven na kanker. Het was februari 2019. Mijn beste vriendin was plotseling in Nederland vanwege familieomstandigheden.

Ze verwachtte niet dat we konden afspreken, opeens kwam daar toch een appje op donderdag: “Kun je morgen?”

Jaaaaa!

Dus wij in Utrecht weer ervaren dat we binnen een milliseconde doorgaan waar we waren gebleven en natuurlijk altijd een bitterzoet afscheid. Op de terugreis moest ik overstappen of zelfs uitstappen vanwege stremming, ik weet het niet meer.
Wel dat ik de trap afliep en mij compleet voelde. Alsof drie Rosans, die van voor, tijdens en na kanker samenvloeiden.

Het was heel apart. Ik dacht met de diagnose dat een deel van mijn leven op pauze stond en dat dat met in remissie zijn weer ingevuld zou worden met mijn leven zoals ik het kende, weliswaar met een extra stukje bagage.

Je weet eigenlijk niet dat je op dat moment van de diagnose van een stuk Rosan afscheid neemt. En dat je er nieuwe stukjes Rosan bij komen. Toen ik die trap afliep was ik zo blij dat ik ruimte had qua energie om op donderdag impulsief te beslissen dat ik vrijdag een fijne, maar intensieve dag zou hebben. Hiermee kan ik leven, dacht ik. Dat ik daarna ziek van de overprikkeling en drukte werd het weekend, wist ik nog niet. Daarmee kan ik ook leven bleek, want dat doe ik al zeven jaar: laveren met niet elke dag is goed, maar in elke dag zit wel iets goeds. Met wie ik was en hoe ik nu ben en zal zijn, kan ik leven.