Toen mijn lichaam twee of drie chemo’s verwerkt had, vroeg iemand hoe ik het hebben van kanker mentaal ervaarde. En of de impact van zo’n ervaring mij geestelijk verrijkt had. Op dat moment was ik daar nog niet veel mee bezig. Ook door de flow en het ritme waarin ik zat door elke twee weken een chemo en door de praktische impact wat het op mijn leven had.
Toen draaide het vooral om de behandeling, beter worden, blijven werken en dan zou ik langzamerhand mijn oude leven weer helemaal oppakken. Uiteraard met een ervaring rijker in mijn rugzak, want mijn perspectief was en is goed. Het liep iets anders door de uitputtingsverschijnselen die mij nu al ruim 10 maanden bezig houden.
Met ‘dat in het leven niks voor niets gebeurt en dat alles een reden heeft’, kan ik niet veel. Ik kan geen zinnige reden bedenken waarom ik of iemand anders ernstig ziek zou moeten zijn. Het overkwam mij en ik bepaal zelf hoe ik er mee omga. Met die houding ben ik mijn chemotraject ingestapt: door blij te zijn met dingen die wel kunnen, door op te komen voor mezelf als ik dacht dat iets beter vol te houden zou zijn met een aanpassing en door te beseffen dat het altijd erger kon, dat gaf rust en kracht. Al was daar het ene moment meer ruimte voor dan het andere, dat hielp mij.
Het hebben van kanker en het hebben van uitputtingsverschijnselen heb ik mentaal heel verschillend ervaren. De kanker overkwam mij en de uitputtingsverschijnselen waren mijn schuld, al denk ik daar nu anders over. Bij de Hodgkin Happening had ik mijn lichaam in de steek gelaten en bij de uitputtingsverschijnselen liet mijn lichaam mij in de steek. Bij de uitputtingsverschijnselen was het veel moeilijker om te bepalen hoe ik er mee om moest gaan, maar ik greep de mogelijkheden waar het kon.
Pas vroeg ik aan een aantal vrienden of ze vonden of ik veranderd was het afgelopen anderhalf jaar. Bijzonder was dat de antwoorden veel van elkaar verschilden. Zelf vind ik dat met name de omstandigheden enorm veranderd zijn. Dan bedoel ik o.a. dat ik weer bij mijn moeder woon, dat ik nu op het platteland woon i.p.v. in de stad, dat ik nieuwe sociale contacten heb door de verhuizing, dat ik niet werk maar herstel, minder zelfstandig ben, dat ik meer zorg om lijf en leden heb, dat ik nog niet zelfstandig mijn gang kan gaan enz.. Sommige veranderingen zijn een verrijking en andere hopelijk tijdelijk. Contacten veranderen ook, ligt dat aan mij en aan wat ik doormaak of omdat mijn omstandigheden anders zijn?
Mentaal en emotioneel vind ik het voor mezelf nog lastig om te bepalen of en hoe ik veranderd ben. Ik merk wel dat ik assertiever ben en dat ik meer doe met mijn creatieve inslag. Tijdens de uitputtingsverschijnselen raakte ik een deel van mezelf kwijt, gelukkig kwamen er langzamerhand weer oude, leuke stukjes Rosan terug. Dan zijn er nog bepaalde clichés, bijvoorbeeld dat je meer geniet van de kleine dingen. Dat gevoel had ik tijdens de chemo’s sterker dan nu. Laat mij nu maar weer genieten van het grootse, denk ik weleens. Verder weet ik het eigenlijk nog niet, misschien moet daarvoor nog wat tijd verstrijken om goed te kunnen reflecteren. Er is echter een vóór en ná 2016, dat wel.
Rosan in Remissie 