Jaren geleden waren er vage plannen dat ik met een groepje op vakantie zou gaan. Geen wereldreis, gewoon een weekje weg in een huisje. Het was in mijn #levennakanker. Ik realiseerde dat ik niet met elk uitje mee zou kunnen gaan, want nooit een volle batterij. Voor mezelf vond ik dat niet erg, en het leek mij niet onoverkomelijk voor de rest.
Per ongeluk hoorde ik een telefoongesprek wat daarover ging. “Maar dan zitten we met Rosan opgescheept, daar heb ik geen zin in.”
Je begrijpt, die vakantie maakte ik niet mee. Het was niet zo dat het voor die persoon de eerste en enigste vakantie in jaren zou zijn, misschien begreep ik dan makkelijker. In die circa zeven jaar na mijn diagnose voelde ik mij nooit zo benadeeld en buiten spel gezet als op dat moment.
Ik denk dat het lastig kan zijn voor de mensen om mij heen dat ik niet meer de Rosan van vroeger ben. Spontane akties ben ik geen fan meer van. Lang, ver of vaak weg, dan graag een aanvraag in drievoud zodat ik het kan plannen en indelen. Graag niet te veel prikkels en als ik aangeef naar huis te willen, dan zeg ik dat niet voor de lol.
Mensen om mij heen zullen best weleens teleurgesteld zijn als er plannen veranderd of afgelast worden. Meestal ervaar ik weinig strubbelingen. Het voelt alsof ze er net als ik, door de jaren heen mee hebben leren leven. We balen even, soms wat langer en dan kijken we wanneer het wel kan.
Niemand geeft mij het gevoel dat ze met mij opgescheept zitten omdat ik minder flexibel en energiek ben dan vroeger. Behalve die ene.
Rosan in Remissie 